O όρος ινκρετίνη χρησιμοποιηήθηκε το 1930 από τον La Barre για την περιγραφή της δραστηριότητας του εντέρου, που διήγειρε την ενδοκρινική έκκριση του παγκρέατος. Ο La Bare βρήκε ότι η απόκριση της ινσουλίνης ήταν μεγαλύτερη, όταν την χπρηγούσε από το στόμα, συγκριτικά προς την ενδοφλέβια χορήγηση.
Το 1986 ο Nauck έδειξε ότι, η ενδοφλέβια έγχυση γλυκόζης με στόχο να επιταχυνθεί η αύξηση των επιπέδων γλυκόζης στο πλάσμα παρόμοια με αυτά που επιτυγχάνονται με τη χορήγηση γλυκόζης από το στόμα οδήγησε σε απόκριση ινσουλίνης που αντιστοιχούσε προς το 1/4 της ποσότητας ινσουλίνης, που προκαλούσε η από του στόματος χορήγηση.