H Άτη στην αρχαία Ελληνική μυθολογία ήταν η θεά της βλάβης και της φθοράς των ανθρώπων, την οποία ο Διάς εκρήμνισε από τον ουρανό στη γη, ορκιζόμενος ότι δεν θα την ξαναφήσει να ανέβη στον ουρανό. Η Άτη ήταν επακόλουθο της ύβρεως (αλαζονεία, υπέρβαση του μέτρου), καθώς μετά την ύβρη η Άτη θόλωνε το νου του ενόχου και τον οδηγούσε στην επανάληψη της ύβρεως με νέα ή τα ίδια λάθη, οπόταν ερχόταν η Νέμεσις (η οργή των θεών), που δημιουργούσε την Τίση (τιμωρία του υβριστή).