hypοmagnesaemia

Ο ορισμός της ανεπάρκειας μαγνησίου φαίνεται απλούστερος από ό, τι είναι, κυρίως επειδή δεν υπάρχουν ακόμη ακριβείς κλινικές δοκιμές για την αξιολόγηση της κατάστασης του μαγνησίου. Η αξιολόγηση της συγκέντρωσης μαγνησίου στον ορό και η συλλογή δείγματος ούρων 24 ωρών για απέκκριση μαγνησίου είναι προς το παρόν οι σημαντικότερες εργαστηριακές εξετάσεις για τη διάγνωση της υπομαγνησιαιμίας. 

Το επόμενο βήμα θα ήταν η εκτέλεση δοκιμής κατακράτησης μαγνησίου [ 7 ].

Στη βιβλιογραφία, οι ασθενείς με ορό μαγνήσιο συγκεντρώσεις ≤0.61 mmol / L (1,5 mg / dL) και ≤0.75 mmol / L, αντίστοιχα, θεωρήθηκαν υπομαγνησιαιμικοί.

Τα κλινικά σημεία της υπο- και υπερμαγνησιαιμίας επικαλύπτονται συχνά και είναι μάλλον μη ειδικά. Οι εκδηλώσεις της υπομαγνημασιαιμίας μπορεί να περιλαμβάνουν τρόμο, διέγερση, μυϊκή συστολή, κατάθλιψη, καρδιακή αρρυθμία και υποκαλιαιμία . 

Τα πρώτα σημάδια ανεπάρκειας μαγνησίου περιλαμβάνουν απώλεια όρεξης, ναυτία, έμετο, κόπωση και αδυναμία . Καθώς η ανεπάρκεια μαγνησίου επιδεινώνεται, μπορεί να εμφανιστούν μούδιασμα, μυρμήγκιασμα, μυϊκές συσπάσεις, κράμπες, επιληπτικές κρίσεις, ξαφνικές αλλαγές στη συμπεριφορά που προκαλούνται από υπερβολική ηλεκτρική δραστηριότητα στον εγκέφαλο, αλλαγές προσωπικότητας μη φυσιολογικοί καρδιακοί παλμοί και σπασμοί των στεφανιαίων αρτηριών. 

Η σοβαρή υπομαγνησιαιμία συνήθως συνοδεύεται από άλλες ανισορροπίες ηλεκτρολυτών όπως χαμηλά επίπεδα ασβεστίου και καλίου στο αίμα Ωστόσο, ακόμη και σε ασθενείς με σοβαρή υπομαγνησιαιμία, τα κλινικά σημεία που σχετίζονται με ανεπάρκεια μαγνησίου μπορεί να απουσιάζουν. 

Επιπλέον, φαίνεται να υπάρχει μεγαλύτερη πιθανότητα κλινικών συμπτωμάτων με την ταχεία μείωση της συγκέντρωσης μαγνησίου στον ορό σε σύγκριση με μια πιο σταδιακή αλλαγή. Επομένως, οι γιατροί δεν πρέπει να περιμένουν να εμφανιστούν κλινικά συμπτώματα πριν ελέγξουν τα επίπεδα μαγνησίου στον ορό.