intuition

Διαίσθηση είναι η ικανότητα να καταλαβαίνεις κάτι ενστικτωδώς , χωρίς την ανάγκη συνειδητού συλλογισμού.  Η διαίσθηση είναι μια μέθοδος λήψης αποφάσεων που χρησιμοποιείται ασυνείδητα από έμπειρους γιατρούς, αλλά είναι απρόσιτη στον αρχάριο. Η διαίσθηση του ασθενούς μπορεί να συμβάλλει στην ορθή ή λανθασμένη επιλογή γιατρού ή νοσηλευτικού ιδρύματος εκ μέρους του ασθενούς ή των συγγενών του.

 Η διαίσθηση είναι μια γρήγορη και  λεπτή εγκεφαλική διεργασία στην οποία δεν  ακολουθείται η απλή λογική αιτίου-αποτελέσματος.

Η διαίσθηση, συνίσταται λιγότερο στο να «ξέρεις» αυτόματα τη σωστή απάντηση και περισσότερο στο να κατανοείς ενστικτωδώς ποια πληροφορία είναι σημαντική, για να την χρησιμοποιήσεις και ποια είναι  ασήμαντη, για να αγνοηθεί .

 Η τεκμηριωμένη ιατρική προσφέρει συναρπαστικές ευκαιρίες για τη βελτίωση των αποτελεσμάτων των ασθενών, αλλά η «επιβαρυμένη με αποδείξεις» προσέγγιση του άπειρου κλινικού ιατρού που βασίζεται στο πρωτόκολλο είναι καλά τεκμηριωμένη. Η διαίσθηση δεν είναι αντιεπιστημονική. Είναι μια εξαιρετικά δημιουργική διαδικασία, θεμελιώδης για τη δημιουργία υποθέσεων στην επιστήμη. 

Ο έμπειρος ιατρός θα πρέπει να δημιουργεί και να ακολουθεί κλινικές διαιαισθήσεις και να μην εφαρμόζει αποκλειστικά τις αρχές της ιατρικής που βασίζονται μόνον σε αποδείξεις). Η βιβλιογραφία εκπαιδευτικής έρευνας προτείνει ότι μπορούμε να βελτιώσουμε τις διαισθητικές μας δυνάμεις μέσω συστηματικού κριτικού στοχασμού σχετικά με διαισθητικές κρίσεις--για παράδειγμα, μέσω δημιουργικής γραφής και διαλόγου με επαγγελματίες συναδέλφους. Είναι καιρός να αναβιώσουμε και να γιορτάσουμε την κλινική αφήγηση ως μέθοδο επαγγελματικής εκπαίδευσης και ανάπτυξης[1].

Η διαίσθηση έχει ανιχνεύσιμες γνωστικές και φυσιολογικές βάσεις που μας βοηθούν να κατανοήσουμε πώς τη χρησιμοποιούμε ως βάση για τη λήψη πολύπλοκων κλινικών αποφάσεων. Οι ειδικοί, ειδικά εκείνοι που εργάζονται με ασθενείς που χρειάζονται  οξεία και παρηγορητική φροντίδα, όπου υπάρχουν δύσκολες ηθικές, καθώς και κλινικές καταστάσεις ασθενών, μπορούν να επωφεληθούν από τη χρήση διαισθητικών ιδεών για να καταλήξουν σε περίπλοκες αποφάσεις[2].

Ως στυλ επεξεργασίας πληροφοριών, η διαίσθηση περιλαμβάνει σιωπηρές αντιληπτικές και γνωστικές διαδικασίες που μπορούν να εκτελεστούν γρήγορα και αυτόματα χωρίς συνειδητή νοητική βούληση, έτσι ώστε οι άνθρωποι να γνωρίζουν περισσότερα από όσα μπορούν να περιγράψουν.  

Η διαίσθηση του ασθενούς μπορεί να επηρεάσει τη λήψη αποφάσεων και τη συμπεριφορά του ασθενούς και του κλινικού γιατρού. Ωστόσο, οι γιατροί μπορεί να μην βλέπουν πάντα τη διαίσθηση του ασθενούς ως αξιόπιστη ή σημαντική και η διαχείρισή της στο κλινικό περιβάλλον είναι ελάχιστα κατανοητή. 

 Πρέπει να λαμβάνονται σοβαρά υπόψη από τον  γιατρό  οι  συνθήκες υπό τις οποίες η διαίσθηση του ασθενούς θα πρέπει να λαμβάνεται σοβαρά υπόψη. Αυτές οι συνθήκες σχετίζονται με την αξιοπιστία ή την ακρίβεια των διαισθητικών πεποιθήσεων που έχει ο ασθενής και τη σημασία τους για τον ασθενή.

 Η αξιοπιστία μπορεί να αυξηθεί όταν οι διαισθήσεις των ασθενών (1) Αντικατοπτρίζουν τις εξατομικευμένες γνώσεις τους, (2) Μπορούν να συμπληρώσουν την κοινή απουσία επιστημονικών στοιχείων στη διαχείριση προβλημάτων υγείας και (3) Μπορούν να επεξεργάζονται γρήγορα και αποτελεσματικά βασικές πληροφορίες σε σύνθετες γνωστικές εργασίες. Ακόμη και οι διαισθήσεις που στερούνται αξιοπιστίας μπορούν να είναι υποκειμενικά ορθολογικές και ουσιαστικές για τους ασθενείς και να βοηθήσουν στη διαμόρφωση των αποφάσεων που λαμβάνουν αυτοί και οι κλινικοί γιατροί [3].