allostasis

Η διαδικασία επίτευξης σταθερότητας , ή ομοιόστασης , στο σώμα, μέσω φυσιολογικής ή συμπεριφορικής αλλαγής.

O όρος αλλόσταση   επινοήθηκε από τους Sterling και Eyer [1],  και αναφέρεται σε βιολογικές προσαρμογές που επιτρέπουν σε ένα άτομο να προσαρμοστεί σε συγκεκριμένες προκλήσεις που συμβαίνουν κατά τη διάρκεια της ζωής του.

Η προσαρμογή σε τέτοιες προκλήσεις απαιτεί τη σύγχρονη, αν και μη γραμμική ενεργοποίηση πολλών διαφορετικών φυσιολογικών διεργασιών, όπως νευρικοί, νευροενδοκρινικοί και νευροενδοκρινικοί-ανοσοποιητικοί  μηχανισμοί [2].   Η αλλόσταση αρχίζει με τον εγκέφαλο και συμβαίνει ή υποκινείται από το πώς ένα άτομο αντιλαμβάνεται και ερμηνεύει οποιαδήποτε δεδομένη κατάσταση. 

Εννοιολογικά, ωστόσο, η αλλόσταση είναι διαφορετική από την ομοιόσταση , με την οποία συχνά συγκρίνεται λόγω σχετικών εννοιών. Η ομοιόσταση αφορά τη διασφάλιση της επιβίωσης και αναφέρεται σε «φυσιολογικές παραμέτρους όπως το οξυγόνο του αίματος και το pH» που «διατηρούνται σε στενό εύρος» [2].  

Η  αλλόσταση, από την άλλη πλευρά, αφορά την προσαρμογή, αλλά οι φυσιολογικές προσαρμογές μπορεί να μην διασφαλίζουν την επιβίωση, επειδή μπορούν να γίνουν επιβλαβείς με την πάροδο του χρόνου και να προκαλέσουν μη αναστρέψιμη βλάβη.