abdominal bloating

Το φούσκωμα και η διάταση (distension)  της κοιλιάς είναι 2 από τα πιο συχνά αναφερόμενα γαστρεντερικά συμπτώματα. Το κοιλιακό φούσκωμα χαρακτηρίζεται από συμπτώματα παγιδευμένου αερίου στην κοιλιά, πίεση στην κοιλιά και αίσθημα πληρότητας στην κοιλιακή χώρα.

Η διάταση της κοιλιάς (abdominal distention) ορίζεται ως μια μετρήσιμη αύξηση της κοιλιακής περιφέρειας. Αυτά τα συμπτώματα συχνά συνυπάρχουν, αν και μπορεί να εμφανιστούν χωριστά. Καθορισμένο με κριτήρια Rome IV, το λειτουργικό φούσκωμα και η διάταση της κοιλιάς συνήθως συμπίπτουν με άλλες λειτουργικές γαστρεντερικές διαταραχές, όπως η λειτουργική δυσπεψία, το σύνδρομο ευερέθιστου εντέρου και η λειτουργική δυσκοιλιότητα. Το φούσκωμα και η διάταση της κοιλιάς μπορεί να αναπτυχθούν για πολλούς λόγους, όπως τροφικές δυσανεξίες, προηγούμενη λοίμωξη που διατάραξε την εντερική μικροχλωρίδα, διαταραχή της σπλαχνικής αίσθησης, καθυστερημένη εντερική διέλευση ή μη φυσιολογική σπλαχνική-σωματική παλινδρόμηση[1].

Τέσσερις παράγοντες εμπλέκονται στην παθοφυσιολογία του φουσκώματος της κοιλιάς, ήτοι: Η  υποκειμενική αίσθηση κοιλιακού φουσκώματος, η αντικειμενική διάταση της κοιλιάς, ο όγκος ενδοκοιλιακού περιεχομένου και η μυϊκή δραστηριότητα του κοιλιακού τοιχώματος.

 Το υπέδαφος της πρόκλησης του υποκειμενικού φουσκώματος  μπορεί να είναι οποιοσδήποτε από τους 4 παραπάνω  παράγοντες ή η αίσθηση του φουσκώματος μπορεί να σχετίζεται με παραμορφωμένη αντίληψη. Όλοι αυτοί οι μηχανισμοί μπορεί να διαδραματίζουν ανεξάρτητο ρόλο ή μπορεί να είναι αλληλένδετοι. Μελέτες διέλευσης αερίων έχουν αποδείξει ότι οι ασθενείς με φούσκωμα έχουν μειωμένο αντανακλαστικό έλεγχο του χειρισμού του περιεχομένου του εντέρου. Η τμηματική συγκέντρωση, είτε αερίου είτε στερεών/υγρού συστατικών, μπορεί να προκαλέσει αίσθημα φουσκώματος, ιδιαίτερα σε ασθενείς με αλλαγμένη  αντίληψη του εντέρου.

Επιπλέον, τα αλλοιωμένα σπλαχνοσωματικά αντανακλαστικά μπορεί να συμβάλλουν στην προεξοχή του κοιλιακού τοιχώματος και στην αντικειμενική διάταση, ακόμη και χωρίς σημαντική αύξηση του ενδοκοιλιακού όγκου.

Το φούσκωμα είναι πιθανώς μια ετερογενής κατάσταση που προκαλείται από έναν συνδυασμό παθοφυσιολογικών μηχανισμών που διαφέρουν μεταξύ των μεμονωμένων ασθενών και που στις περισσότερες περιπτώσεις είναι λεπτοί και μη ανιχνεύσιμοι με συμβατικές μεθόδους[2].

Η θεραπεία μπορεί να είναι δύσκολη για τους ασθενείς και τον θεράποντα ιατρό, ενώ  κανένα θεραπευτικό σχήμα δεν ήταν σταθερά επιτυχές. Η επιτυχής θεραπεία περιλαμβάνει τον εντοπισμό της αιτιολογίας, την αξιολόγηση της σοβαρότητας, την εκπαίδευση και την καθησυχασμό των ασθενών και τον καθορισμό προσδοκιών[1].

Η διαχείριση του φουσκώματος περιλαμβάνει μη φαρμακολογικές και φαρμακολογικές στρατηγικές. Οι διατροφικές παρεμβάσεις για τη μείωση της εντερικής ζύμωσης και η λήψη συμπληρωμάτων διατροφής, όπως τα πρεβιοτικά ή τα προβιοτικά μπορούν να μειώσουν το φούσκωμα, μειώνοντας την παραγωγή αερίων. Οι κύριοι στόχοι των φαρμακολογικών θεραπειών είναι η βελτίωση της διέλευσης των κοπράνων και της εκκένωσης του εντέρου με προκινητικά (μετοκλοπραμίδη, δομπεριδόνη, ερυθρομυκίνη και σιζαπρίδη) , η βελτίωση της ανοχής των εντερικών αερίων με αντισπασμωδικά ή/και νευροτροποποιητές (τα ενεργά για τον πόνο αντισπασμωδικά, συμπεριλαμβανομένων των γκαμπαπεντινοειδών, τα ενεργά για τον πόνο αντικαταθλιπτικά, τα τοπικά αναισθητικά και άλλοι νευροδραστικοί παράγοντες) και η τροποποίηση της εντερικής μικροχλωρίδας με αντιβιοτικά.

Τα εκκριματαγωγά (secretagogues) δρουν αυξάνοντας την εντερική έκκριση και μειώνοντας τη σπλαχνική ευαισθησία και έχουν αναφερθεί ότι αποτελούν μια αποτελεσματική εναλλακτική θεραπείας για ασθενείς με φούσκωμα που σχετίζεται με δυσκοιλιότητα.

Η θεραπεία με βιοανάδραση που απευθύνεται στη διόρθωση της κοιλιοφρενικής δυσσυνεργίας (λειτουργική γαστρεντερική διαταραχή), που περιλαμβάνει τη χαλάρωση των κοιλιακών μυών, όταν πρέπει να συστέλλονται και τη συστολή του αναπνευστικού διαφράγματος ,  όταν πρέπει να χαλαρώνει κατά τη διάρκεια της πέψης), μπορεί να είναι χρήσιμη για ασθενείς με αντικειμενική διάταση της κοιλιάς και ασθενείς με φούσκωμα που σχετίζεται με αποφρακτική αφόδευση μπορεί να ωφεληθούν από την ορθοπρωκτική βιοανάδραση[3].

Οι θεραπευτικές επιλογές περιλαμβάνουν διατροφικές αλλαγές, προβιοτικά, αντιβιοτικά, προκινητικούς παράγοντες, αντισπασμωδικά, νευροτροποποιητές και βιοανάδραση[1].

Περαιτέρω πρόοδοι στην παθοφυσιολογία και τις κλινικές μορφές του φουσκώματος δικαιολογούνται για την ανάπτυξη μηχανιστικών στρατηγικών, αντί για τις τρέχουσες εμπειρικές στρατηγικές θεραπείας για ολοκληρωμένη και αποτελεσματική διαχείριση αυτού του προβλήματος[2]. 

To φούσκωμα στην κοιλιά,   είναι ένα από τα συμπτώματα του συνδρόμου του ευερέθιστου εντέρου. Το σύνδρομο ευερέθιστου εντέρου (IBS) είναι μια εξαιρετικά διαδεδομένη διαταραχή της εντερικής αλληλεπίδρασης που χαρακτηρίζεται από κοιλιακή δυσφορία και πόνο που σχετίζεται με τροποποιημένες συνήθειες του εντέρου, ενώ  απουσιάζουν  δομικές ανωμαλίες ατα εντερικά τοιχώματα. Παρά τον υψηλό επιπολασμό του IBS και τον υψηλό επιπολασμό της νόσου σε όλο τον κόσμο, δεν έχουν δοθεί εξηγήσεις ως προς την υποκείμενη παθοφυσιολογία της[4]. Tόσο το φούσκωμα, όσο και τα λοιπά συμπτώματα του ευερέθιστου εντέρου μπορεί να μειωθούν με τη λήψη κουρκουμίνης επί 8 εβδομάδες, [4, 5].

Μεταξύ των διάφορων θεραπευτικών μέσων που χορηγούνται σε άτομα με ευερέθισο έντερο είναι και η καθημερινή λήψη 2 καψουλών μικκυλιακής κουρκουμίνης  (Curcugkel) , μία κάψουλα πρωί και βράδυ μετά το φαγητό για 8 εβδομάδες. Το Curcugkel περιέχει υγρή μικκυλιακή κουρκουμίμη (NovasolCurcumin), η οποία είναι 18.500% πιο ευαπορρόφητη από την απλή σκόνη κουρκουμίνης