benzodiazepines

Φάρμακα, που ανήκουν στα ελάσσονα ηρεμιστικά. Δρουν κατά του άγχους (αγχολυτικά), των σπασμών (σπασμολυτικά), δρουν ψυχοκατευναστικά και προκαλούν μυοχάλαση (μυοχαλαρωτικά). 

Οι βενζοδιαζεπίνες είναι ευρέως συνταγογραφούμενα φάρμακα που χρησιμοποιούνται για τη θεραπεία του άγχους και της αϋπνίας, για την πρόκληση μυϊκής χαλάρωσης, τον έλεγχο των επιληπτικών κρίσεων, την προώθηση της αναισθησίας ή την πρόκληση αμνησίας[1]. 

Οι βενζοδιαζεπίνες είναι μια κατηγορία φαρμάκων που δρουν στους υποδοχείς βενζοδιαζεπίνης (BZ-R) στο κεντρικό νευρικό σύστημα[2]. 

Μετά από περισσότερα από 50 χρόνια εμπειρίας με τις βενζοδιαζεπίνες, το αμερικανικό σύστημα υγειονομικής περίθαλψης έχει μια σχέση αγάπης-μίσους μαζί τους. Το 1955, ο χημικός της Hoffmann-La Roche, Leo Sternbach, αναγνώρισε αυθόρμητα την πρώτη βενζοδιαζεπίνη, το chlordiazepoxide (Librium). Μέχρι το 1960, η Hoffmann-La Roche το κυκλοφόρησε ως Librium, και ακολούθησε μοριακές τροποποιήσεις για ενισχυμένη δραστηριότητα. 

Το Valium (διαζεπάμη) ακολούθησε το 1963. Οι ανταγωνιστές της Hoffmann-La Roche άρχισαν επίσης να αναζητούν ανάλογα. Αρχικά, οι βενζοδιαζεπίνες φάνηκε να είναι λιγότερο τοξικές και λιγότερο πιθανό να προκαλέσουν εξάρτηση από τα παλαιότερα φάρμακα. Μια συγκεκριμένη βελτίωση ήταν η έλλειψη αναπνευστικής καταστολής, μια ανησυχία για την ασφάλεια με τα βαρβιτουρικά. 

Οι επαγγελματίες του ιατρικού κλάδου υποδέχτηκαν με ενθουσιασμό τις βενζοδιαζεπίνες στην αρχή, εκτοξεύοντας στα ύψη τη δημοτικότητά τους και τη ζήτηση των ασθενών. Στα μέσα έως τα τέλη της δεκαετίας του 1970, οι βενζοδιαζεπίνες ήταν στην κορυφή όλων των καταλόγων με τις «πιο συχνά συνταγογραφούμενες ουσίες». 

Χρειάστηκαν 15 χρόνια για να συσχετίσουν οι ερευνητές τις βενζοδιαζεπίνες με το γάμμα-αμινοβουτυρικό οξύ ως μηχανισμό δράσης τους. Μέχρι τη δεκαετία του 1980, ο παλαιότερος ενθουσιασμός και η τάση των κλινικών γιατρών να τις  συνταγογραφούν δημιούργησαν μια νέα ανησυχία: το φάσμα της κατάχρησης και της εξάρτησης. 

Καθώς συσσωρεύτηκαν πληροφορίες για τις βενζοδιαζεπίνες, τόσο αυξανόμενες, όσο και καταδικαστικές, οι ιατρικές ηγεσίες και οι νομοθέτες επέβαλαν κατευθυντήριες οδηγίες που παρέχει οδηγίες για τη χρήση τους. Ταυτόχρονα, οι κλινικοί γιατροί άρχισαν να εκφράζουν ανησυχίες σχετικά με τη χρήση βενζοδιαζεπινών από ηλικιωμένους ασθενείς, υποδεικνύοντας ότι η μικρότερη θεραπευτική ανταπόκριση των ηλικιωμένων και η αυξημένη ευαισθησία στις παρενέργειες απαιτούσαν προσοχή από τους συνταγογράφους[3].  

Επίσης αναφέρεται η κατάχρηση των βενζοδιαπινών για ψυχαγωγικούς σκοπούς και ο αριθμός των καταχραστών βενζοδιαζεπινών δυστυχώς αυξάνεται. Μέσα σε εβδομάδες χρόνιας χρήσης, μπορεί να αναπτυχθεί ανοχή στις φαρμακολογικές επιδράσεις και το σύνδρομο στέρησης γίνεται εμφανής, όταν το φάρμακο δεν είναι πλέον διαθέσιμο, οι οποίες είναι και οι δύο καταστάσεις ενδεικτικές της εξάρτησης από τις βενζοδιαζεπίνες. 

Μπορεί να ακολουθήσει διάγνωση εθισμού (δηλαδή καταναγκαστική χρήση παρά τις αρνητικές συνέπειες) σε ευάλωτα άτομα. Έχουν εντοπιστεί οι μηχανισμοί  που διέπουν την ενεργοποίηση των νευρώνων ντοπαμίνης του μεσαίου εγκεφάλου από τις βενζοδιαζεπίνες και πώς αυτά τα φάρμακα μπορούν να παραβιάσουν το μεσοφλοιομετεχμιακό (mesocorticolimbic) σύστημα ανταμοιβής. Αυτή η γνώση απαιτεί μελλοντικές εξελίξεις νέων βενζοδιαζεπινών ειδικών υποτύπου υποδοχέα με μειωμένη ευθύνη εθισμού[1].