Insulin-like Growth Factor – 1 (IGF-1)

 Ο IGF-1 είναι ένα πολυπεπτίδιο που αποτελείται από 70 αμινοξέα και είναι μέλος μιας οικογενείας, που σχετίζεται στενά με αυξητικούς παράγοντες, οι οποίοι  έχουν υψηλή ομολογία με την ινσουλίνη και δίδει σήματα μέσω αντιστοίχων υποδοχέων του, τυροσίνης κινάσης.

Ο   IGF1 παράγεται από πολλούς ιστούς, κυρίως όμως παράγεται στο ήπαρ και  είναι ο κύριος μεσολαβητής των αναβολικών και των προαγωγικών αποτελεσμάτων της σωματικής αύξησης, που προκαλεί η  αυξητική ορμόνη.

Ο  IGF1 μεταφέρεται με τις IGF-συνδετικές πρωτεΐνες και κυρίως  με τη συνδετική πρωτεΐνη 3 του ινσουλινοειδούς αυξητικού παράγοντα [insulin-likegrowthfactor-bindingprotein 3 (IGFBP3)], η οποία επίσης ελέγχει τη βιοδιαθεσιμότητά της και το χρόνο ημίσειας ζωής της.

Χαμηλά επίπεδα του  IGF1 και του IGFBP3 παρατηρούνται στην έλλειψη αυξητικής ορμόνης και την αντίσταση στην αυξητική ορμόνη.

Αν αυτές οι καταστάσεις εκδηλωθούν στην παιδική ηλικία δεν αυξάνει το ανάστημα των παιδιών. 

Η απορρύθμιση του  IGF-I έχει βρεθεί ότι σχετίζεται με την καρκινογένεση ποικίλων καρκίνων [1].

Η παρουσία υψηλών συγκεντρώσεων του IGF-1 στην κυκλοφορία μπορεί να σχετίζεται με ελάττωση του κινδύνου πρόκλησης καρκίνου της ωοθήκης, ιδιαίτερα σε γυναίκες άνω των 55 ετών [2].

 Σύμφωνα με τις υπάρχουσες αποδείξεις φαίνεται ότι τα επίπεδα του  IGF-1 και των συνδετικών πρωτεϊνών του ινσουλινοειδούς αυξητικού παράγοντα-3 [IGFBP-3] είναι μικρότερα στις ασθενείς με καρκίνο της ωοθήκης [3].

Αντιθέτως, έχουν βρεθεί  υψηλότερα τα επίπεδα των  συνδετικών πρωτεϊνών του ινσουλινοειδούς αυξητικού παράγοντα-2 [IGFBP-2]  και του IGBP-1  σε γυναίκες με καρκίνο της ωοθήκης [3]. 

 Ο ψευδάργυρος είναι απαραίτητος για την παραγωγή του  IGF-1, τη φωσφορυλίωση του υποδοχέος του  IGF-1 και την αύξηση της βιολογικής δράσης της τυροσίνης κινάσης. Όλες αυτές οι λειτουργίες συμμετέχουν στην κυτταρική διαίρεση και ανάπτυξη [4].

Μια πιθανή εξήγηση της καθυστέρησης της σωματικής ανάπτυξης που παρατηρείται στις καταστάσεις έλλειψης ψευδαργύρου  είναι η καταστολή του ινσουλινοειδούς αυξητικού  παράγοντα– 1 (IGF-1) [4].

Έχει βρεθεί ότι, οι άνδρες με υψηλά επίπεδα ΙGF-1 έχουν μεγαλύτερη προδιάθεση να αναπτύξουν καρκίνο του προστάτη. O περιορισμός κατανάλωσης ζωϊκών πρωτεϊνών και η ελάττωση του δείκτη μάζας σώματος, καθώς και η αύξηση της σωματικής δραστηριότητας με αύξηση της κατανάλωσης λαχανικών και φρούτων, αφού έχει τεθεί η διάγνωση του καρκίνου του προστάτη σχετίζονται με ελάττωση των μεταδιαγνωστικών επιπέδων του IGF-I και του  IGFBP-3.

Παραδόξως, η περιορισμένη κατανάλωση φρούτων και λαχανικών έχει σχετιστεί με ελάττωση των επιπέδων του IGF-I, χωρίς όμως αυτό να έχει ισχυρή στατιστική υποστήριξη [5].

Αν και ο IGF-1 είναι όμοιος με την ινσουλίνη, δεν έχει σχέση με το μεταβολισμό του σακχάρου, αλλά διεγείρει την κυτταρική ανάπτυξη και διαίρεση, συμβάλλοντας στην ανάπτυξη του καρκίνου [6].